Happy Christening sa aming Chambelita

Last week ay pumunta ako ng bulacan, norzagaray for the christening of my brother youngest child, jasmine. Ang layo ng byahe mga inday, lalo na pag trapik para ka ng nagpunta ng baguio eh. Limang palipat lipat na sakay bago makarating sa bahay nila, nakakapagod pero okay lang at nakita ko na ang cute na cute na chambelita na ito.

Ayan ang aming cute na cute na pamangkin, nakasimangot na dahil napanggigilan eh. 

Ito yung kalsada sa harap ng bahay nila, na daanan papunta sa ibang lugar ng bulacan. Hindi naman maingay dyan dahil bihira lang naman ang dumadaan except for sunday dahil maraming sasakyan na pumupunta ng river, meron kasing malapit na river bitbit river kung tawagin na kung saan pwede ka magswimming at picnic. This picture was taken last year nung una akong nakapunta sa kanilang lugar..

My super kulit na pamangkin na love ni tita kahit makulit. 

Oh, naghalo halo na ang picture pala, pero that was taken nung binyag ng aming cutipie. Ayan ang regalo ni tita bukod sa dress at shoes. Sobrang nakatingin na sya na natatakam na kumain eh. 

Yan ang kasama naming mga ninong at ninang sa church, hindi naman nakaattend yung iba. Sobrang dali lang ng binyag parang isang kisapmata eh tapos na pala hehe..

Hapon yan nung naglakad lakad kami, masarap magwalking dahil maraming puno sa paligid at malilim din. Masarap magmuni muni ng mga problema sa buhay.

The binyag moment.

Pasimula pa lang ang binyag, nagsasalita pa si sister ng hindi namin naiintindihan, ingay kasi ng ibang tao. Ang cutee ng aming chambelita nakatingin din sa camera eh.

Yung kakulitan talaga ng aking pamangkin walang makakatalo eh.

Masipag sila magwalis na may kasamang pagpapasaway..

Yan ang view sa harap nila kapag sunset na, di nga lang masyado makita ang sunset dahil sa bundok at mga punong nakaharang, pero ang ganda ng tanawin.

Talaga naman ang bata ay namutol pa ng sanga ng mangga eh.. hahaha

Ito ang kanilang bagong gawang bahay, na sila mismong magasawa lang ang nagtulungan para mabuo ang kanilang sariling bahay. Sobrang proud ako sa kapatid ko, dahil nakakaya niyang buhayin ang kaniyang pamilya ng hindi umaasa sa tulong, kaya niyang tumayo sa sariling nilang mga paa. 

Anyway, pasensya na at tabingi yung last picture hindi ko na napalitan pero oks lang yan noh. Itabingi nyo ng lang minsan ang ulo nyo hehe. 

Yan na lang muna, marami rami pa kong blog na ipopost para magkaroon ng space ang aking phone.

Thank you for reading this kwento kwento on blogger.